Ryota heeft alles verdiend met hard werken en weet zeker dat niets hem ervan kan weerhouden om het perfecte leven te leiden. Met diezelfde overtuiging voedt hij zijn zoon streng op. Maar op een dag krijgen hij en zijn vrouw, Midori, een onverwacht telefoontje uit het ziekenhuis. Hun 6-jarige zoon, Keita, is niet hun biologische zoon – het ziekenhuis gaf hen de verkeerde baby. De ouders zoeken elkaar op, en het verschil tussen beide gezinnen kon niet groter zijn. Ze staan voor een dilemma: wie beschouwen ze als hun echte zoon en moeten ze de jongetjes ruilen? Maar als Ryota ziet hoe liefdevol de vader uit het andere gezin met beide jongens omgaat, begint hij zich af te vragen of hij al die jaren wel een goede vader was.
Like Father, Like Son is een film die je juist met z’n terughoudendheid weet te raken. Zoals in de scène waarin de kleine Keita om zich heen kijkt en het gedrag van z’n vader probeert te begrijpen.

In zijn films schenkt Kore-Eda veel aandacht aan de onderklasse van de maatschappij. Hierom wordt hij weleens de Ken Loach van de Japanse cinema genoemd. In 2018 won hij de Gouden Palm met Shoplifters.